Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. . Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Her şey böyle başladı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. . En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. . David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. . Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Her şey böyle başladı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. . Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. . Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. . Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. . Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. . Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı.